Ik wil jullie vandaag graag het geboortekaartje en de suikerbonenzakjes tonen die ik - nu bijna twee jaar geleden - maakte voor de geboorte van ons zoontje Felix. Hoewel vandaag de dag vosjes nog steeds alomtegenwoordig zijn op menig pinterest-bord, vierde het thema toch hoogtij in 2011. Dat jaar was ook het gelukkigste jaar uit mijn/ons leven: zwanger en een pracht van een zoontje dat ons ruim drie weken te vroeg, en nog nét voor de kerstdagen, kwam verrassen.

Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om voor iets kant-en-klaar te opteren. Ik moest en zou zélf het kaartje ontwerpen en zelf de suikerbonenzakjes ineen knutselen. Het wereldwijdeweb werd binnenstebuiten gedraaid op zoek naar ideetjes. En telkens weer kwam ik bij die vosjes terecht. En telkens weer bij het prachtige vossen-stofje van Monaluna.

Bon. Mijn grafische kunsten waren/zijn nog steeds van dat niveau dat het kaartje simpel gehouden moest worden. Gelukkig houd ik van simpel. Een prentje van het stofje werd ingescand en overgetekend in Illustrator. Ik zat wat met de poepers omwille van plagiaat en auteursrechten en heel die rimram, maar goed - gezien het niet voor verkoop was en er slechts een paar vrienden en familieleden dit kaartje zouden krijgen, dacht ik dat het wel kon. Voor de zekerheid paste ik hier en daar wat details aan. Ge ziet: zo enorm creatief ben ik...


Er ging wat tijd overheen voordat ik - uiteraard last-minute - overging tot de aankoop van het stofje. Daar zou ik suikerbonenzakjes van maken. En - uiteraard - was dat stofje nergens meer te vinden. Paniek. Want één keer dat ik met iets in mijn hoofd zit, moet en zal het ook zo uitgevoerd worden. Bovendien had ik geen zin in een ander kaartje. Op goed geluk mailde ik naar Vermiljoen die me vervolgens haar laatste restjes opstuurde. Allemaal kleine restjes stof die niet meer verkoopbaar waren, maar gelukkig net groot genoeg om er een aantal zakjes van te maken. Vermiljoen heeft nog steeds mijn eeuwige dank.

Ik wilde eerst iets maken à la piramidetasjes, maar daar kwam ik na een aantal proefstukjes snel van terug wegens teveel werk. Ik vereenvoudigde het concept wat en maakte ritstasjes volgens deze handleiding, maar toen ik wat opzoekwerk deed naar de prijs van ritsen, wist ik dat het iets ritsloos zou moeten worden.

Gelukkig houd ik van simpel. Eenvoudige trekzakjes werden het. Gewoon een zakje met een tunneltje en een koordje. Manlief knipte al de lapjes uit, ik stikte alles - bandwerkgewijs - aaneen. Alles werd gevuld met lichtblauwe, oranje en witte suikerbonen.


Voor de presentatie gooide ik alle zakjes in een donkerblauw bakker-valiesje, plakte ik het kaartje op de 'flap' en klaar. Gelukkig houd ik van simpel.