Posts tonen met het label interieur. Alle posts tonen
Posts tonen met het label interieur. Alle posts tonen
Als klein meisje was ik niet zo'n held in handwerk. Ik ging naar een echte meisjesschool (nonnen incluis) en herinner me nog de strenge zuster van wie ik handwerk kreeg. Haken, breien, naaien - ik vond het bijna even erg als turnen. Het angstzweet brak me telkens uit toen ik per ongeluk een steek (of twee) had laten vallen en ik hulp moest vragen aan de strenge zuster. Of toen ik helemaal op het einde van mijn breiwerk het draadje wilde afknippen en iets te enthousiast was waardoor ik los door mijn breiwerk knipte. Wat een ellende.
Die haalde ik een tijd geleden nog eens boven. Het is niet echt hoogstaand handwerk - zelfs een beetje op het saaie af - maar ideaal als je 's avonds moe in je zetel hangt en wat wil frullen op automatische piloot. Het repetitieve maakte me zelfs een beetje 'zen'.
Kleur in m'n interieur!
Toch had ik als kind een naaidoosje. Ik herinner me niet dat ik ooit naaide, breide of haakte, maar ik had wel al het materiaal in huis. Ja, ook de obligatoire kitcherige punnikpaddenstoel.
Die haalde ik een tijd geleden nog eens boven. Het is niet echt hoogstaand handwerk - zelfs een beetje op het saaie af - maar ideaal als je 's avonds moe in je zetel hangt en wat wil frullen op automatische piloot. Het repetitieve maakte me zelfs een beetje 'zen'.
Ik stak, na een paar avondjes vlijtig punniken, een ijzerdraadje in mijn sliert, draaide, modelleerde en vloekte wat en eindigde uiteindelijk met dit:
Kleur in m'n interieur!
Ik begon er bijna twee jaar geleden aan. We hadden net een nieuwe zetel gekocht, het was winter en Felix was net ter wereld gekomen. Mijn man lag op een schone zondag in de zetel een boek te lezen. Niets mis mee, was het niet dat hij onder een dekentje lag. In principe ook niets mis mee, was het niet dat dat een oud, ooit-wit-maar-nu-wat-grijzig fleece dekentje was. Heb je een schone zetel, met ne schone man op, wordt heel dat beeld verpest door dat lelijk onding. Ik deed mijn beklag, maar het dekentje mocht niet weg, want: "zot, het is hier zoooo koud". Zucht.
Gezwind sprong ik mijn fiets op, reed naar de dichtsbijzijnde wolwinkel, kocht daar wat bollen wol, fietste terug naar huis, en begon te haken. En ik bleef haken. Twee jaar lang. Tijdens de dutjes van zoonlief, tijdens vakanties, 's avonds voor TV. In 't begin ging dat goed vooruit, nadien had ik het wat gehad en bleef het wat liggen. Maar het vieze dekentje zorgde voor voldoende motivatie (en het gezeur van mijn man ook, moet ik toegeven). En twee jaar na datum is het af: een dekentje dat assorti is met de ondertussen-niet-meer-zo-nieuwe zetel.
Ik was van plan om zo'n granny stripe deken te haken, maar kwam - gelukkig redelijk snel - tot de vaststelling dat ik dat eigenlijk niet zo mooi vond, trok alles uit en begon opnieuw. Deze keer gewone stokjes. Véél beter.
Voor mijn archief zet ik wat cijfers op een rij:
- ik gebruikte 28 bollen wol
- haakte 196 rijtjes
- elke rij bevatte 260 steken
- in totaal haakte ik dus 50.960 stokjes
- het deken is 115 cm breed
- en 145 cm lang
- en weegt bijna 1,5kg (1kg335g om precies te zijn)
Ik denk niet dat ik nog vaak aan zo'n project begin, maar ik ben wel blij met resultaat.
Gezwind sprong ik mijn fiets op, reed naar de dichtsbijzijnde wolwinkel, kocht daar wat bollen wol, fietste terug naar huis, en begon te haken. En ik bleef haken. Twee jaar lang. Tijdens de dutjes van zoonlief, tijdens vakanties, 's avonds voor TV. In 't begin ging dat goed vooruit, nadien had ik het wat gehad en bleef het wat liggen. Maar het vieze dekentje zorgde voor voldoende motivatie (en het gezeur van mijn man ook, moet ik toegeven). En twee jaar na datum is het af: een dekentje dat assorti is met de ondertussen-niet-meer-zo-nieuwe zetel.
Ik was van plan om zo'n granny stripe deken te haken, maar kwam - gelukkig redelijk snel - tot de vaststelling dat ik dat eigenlijk niet zo mooi vond, trok alles uit en begon opnieuw. Deze keer gewone stokjes. Véél beter.
Voor mijn archief zet ik wat cijfers op een rij:
- ik gebruikte 28 bollen wol
- haakte 196 rijtjes
- elke rij bevatte 260 steken
- in totaal haakte ik dus 50.960 stokjes
- het deken is 115 cm breed
- en 145 cm lang
- en weegt bijna 1,5kg (1kg335g om precies te zijn)
Ik denk niet dat ik nog vaak aan zo'n project begin, maar ik ben wel blij met resultaat.
Hij stak al zo lang mijn ogen uit. Mijn scherm hing vol kwijl telkens ik hem hier zag voorbijkomen. Ik weet niet precies waarom ik zo lang heb gewacht, maar toen de heer des huizes zijn zegen gaf, én hij ook nog eens afgeprijsd stond (de kalender, niet mijn man), sloeg ik vol overgave op de winkelkar-knop.
En ja, een drie-meter-lange verjaardagskalender is er misschien wat over, maar o-o-o, hier word ik zo blij van. Enige probleem: ik durf er amper op te schrijven...
(Kalender: Papier temps van Papier Tigre)
En ja, een drie-meter-lange verjaardagskalender is er misschien wat over, maar o-o-o, hier word ik zo blij van. Enige probleem: ik durf er amper op te schrijven...
(Kalender: Papier temps van Papier Tigre)
Zeven jaar geleden vonden we het huis van onze dromen. Een huis met ziel, met een geschiedenis en - ja ook dat - héél veel werk aan. Maar goed, je bent jong, je wilt wat en je bent nog wat naïef. We gingen die klus wel even klaren. Met wat hulp van ouders ('t is te zeggen, vooral van mijn schoonvader) en vrienden kon dat toch zo moeilijk niet zijn.
Mjah.
In't begin is dat allemaal leuk. Afbreken, deuren ontdekken waar je ze niet meteen verwacht, hard werken en dan met z'n allen aperitieven. Maar dat stof vreten, dat werd me soms écht teveel. Meermaals ben ik in tranen uitgebarsten bij het vooruitzicht van nog een dag verbouwen. Om nog maar te zwijgen van mijn eigen onhandigheid en het gevloek van mijn handige - maar ietwat ongeduldige - man.
Er werden plafonds uitgebroken, waterleidingen getrokken, electriciteit vernieuwd, vloeren opengebroken, balken gestoken, muren weggehaald, muren opgetrokken, ramen vervangen, sanitair vernieuwd, muren bezet, nieuwe vloeren gelegd, meubels op maat laten maken, daken vernieuwd, beton gegoten, containers volgepropt, voorgevels gekuist, achtergevels opgeknapt, muren gemetst, ...
Nu, zeven jaar later, kunnen we er de grap wel van inzien. Hoe we op een bepaald moment het dak konden zien en de hele zolder terwijl we in bad lagen. Hoe we een tijdlang enkel een toilet hadden op de 'koer'. Hoe ik miljarden gaatjes heb opgevuld in de muur met polifilla en nadien bleek dat dat niet echt nodig was. Hoe mijn man zich meermaal electrocuteerde aan electriciteitsdraden die bloot in de muur waren weggemoffeld. Hoe wij soms een weekend over iets deden terwijl vakmannen dat in een paar uurtjes kwamen fixen.
Maar het geeft zo veel voldoening om, jaren later, de eerste foto's te zien en dan op te merken hoeveel er is veranderd. Dat het precies zo geworden is zoals je het in je hoofd had.
Er is nog wat werk. De zolder, de traphal en de kelder dienen nog onder handen genomen te worden. Er mag nog wat ingericht worden en gedecoreerd. Maar met enige trots stel ik u toch al enkele voor/na foto's voor van onze woonkamer. U bepaalt zelf maar welke foto's de 'na'-foto's zijn..
