We hadden hem er al een tijdje op voorbereid: dat hij grote broer zou worden. Dat ging gepaard met gesprekken over baby's die in buiken wonen en met het geruststellen dat hij zijn boterhammen niet zou moeten delen met kleine broer - tenminste niet in't begin. Dat vond hij allemaal prima.
Hij zou ook een nieuwe kamer krijgen. Op de zolderverdieping. Een echte jongenskamer, met een groot jongensbed en al. Felix kennende - hij is niet zo'n held als het op veranderingen aan komt - moesten we hem tijdig verhuizen, liefst voordat de baby er zou zijn. Alleen zag de zolderverdieping er op het moment dat ik zwanger was nog zo uit:





Dus werden er oude muren gesloopt en nieuwe muren geplaatst, oude vloeren verwijderd en nieuwe vloeren gelegd, elektriciteit vernieuwd, geïsoleerd, geschilderd, behangen, ... En hopsa, ziedaar zijn nieuwe kamer!








Het bedje vonden we tweedehands op kapaza. Liefde op het eerste gezicht.
Het behang is van Isak en stak al langer mijn ogen uit. Ik vond het hier.
De kast is de allom gekende Malm van Ikea.
De idee voor het boekenrekje vond ik pinterest en bestaat uit de Ribba-houders van bij Ikea.
De lamp is de Unfold hanglamp van Form us With Love en vond ik (uiteraard!) hier.
De poster is de Ark van Noah van Ingela en komt van hier.
De houten cowboy en indianen figuurtjes zijn van Janod (story box) en zijn een grote hit bij Felix (dank u peter!).
De oranje zitbol komt van bij de grootouders van manlief en heeft eindelijk een plaatsje gevonden in ons interieur!

Missie geslaagd: hij slaapt er graag en vond het geen probleem om zijn 'oude' kamer aan zijn broertje te moeten afstaan. Oef!

Dat het hier wat stiller was de laatste tijd, dat had u wellicht zelf ook al ondervonden. De reden? Een klein buikbewonertje dat al mijn energie opvrat. Geen zin in een andere activiteit dan zetel-liggen. Maar kijk, vorige week werd dat buikbewonertje een huisbewonertje en hebben we er een pracht van een zoon bij. Ik stel u trots voor: Tom.



Ik weet wel dat het een illusie is dat ik nu wél meer tijd ga hebben om te naaien, inrichten, breien of wat dan ook (oh, een volle nacht slaap, ik snak er nu al naar), maar laat ik u al het kaartje en de suikerbonen tonen.

Ik had eerst een heel ander kaartje getekend - zonder al te veel tralala, maar de grote man des huizes was het daar niet volledig mee eens.


Dus tekende ik iets 'schattigers' en kwamen we uit op het superhelden-thema.



De suikerbonen hield ik simpel, wegens - inderdaad - gebrek aan energie. Omdat ik graag de inhoud van het zakje zichtbaar wilde houden, maar niet zo'n fan ben van doorzichtige snoepzakjes, gebruikte ik glassine zakjes. Een mooi en sober alternatief. Ik kleedde het geheel aan met een super-tom-pop. Dankzij het poppenboek van Tante Hilde had ik een basis patroon. Leuk om te maken, behalve dan de stukken die je met de hand moet naaien. Daar heb ik zo geen geduld voor (een close-up van zijn achterwerk ga ik niet tonen, dat is echt beschamend hoe slordig dat aaneen is genaaid).




En als u mij nu even wilt excuseren: ik ga een dutje doen.

U werd er wellicht al mee doodgeslagen. Het naaiwereldje viel als een blok voor de Jacob van Zonen09 en het is volgens mij het meest geblogde broekje in het Vlaamsche land. Het is ook geen recent patroon - het lag hier al lang te lonken, maar het patroon start pas met maat 92, iets waar de korte benen van Felix wat tijd voor nodig hadden.

Maar kijk, ik doe gewoon mee met de hype. Ik blog over een broek die fantastisch zit, leuk is om te maken en nog het mooist is in een effen eenvoudige stof zonder al te veel toeters en bellen. Het was bovendien de eerste keer dat ik een broek naaide. Ik heb er mijn tijd voor genomen. Elk stiksel werd gekeurd en waar nodig terug losgetornd, elke naad werd uitgestreken, ik stikte tergend traag en liet me niet opjutten door mijn eigen ongeduld.

Ik ben tevreden over het resultaat en Felix vond het heerlijk om te mogen poseren.

Als klein meisje was ik niet zo'n held in handwerk. Ik ging naar een echte meisjesschool (nonnen incluis) en herinner me nog de strenge zuster van wie ik handwerk kreeg. Haken, breien, naaien - ik vond het bijna even erg als turnen. Het angstzweet brak me telkens uit toen ik per ongeluk een steek (of twee) had laten vallen en ik hulp moest vragen aan de strenge zuster. Of toen ik helemaal op het einde van mijn breiwerk het draadje wilde afknippen en iets te enthousiast was waardoor ik los door mijn breiwerk knipte. Wat een ellende.

Ik begon er bijna twee jaar geleden aan. We hadden net een nieuwe zetel gekocht, het was winter en Felix was net ter wereld gekomen. Mijn man lag op een schone zondag in de zetel een boek te lezen. Niets mis mee, was het niet dat hij onder een dekentje lag. In principe ook niets mis mee, was het niet dat dat een oud, ooit-wit-maar-nu-wat-grijzig fleece dekentje was. Heb je een schone zetel, met ne schone man op, wordt heel dat beeld verpest door dat lelijk onding. Ik deed mijn beklag, maar het dekentje mocht niet weg, want: "zot, het is hier zoooo koud". Zucht.


Gezwind sprong ik mijn fiets op, reed naar de dichtsbijzijnde wolwinkel, kocht daar wat bollen wol, fietste terug naar huis, en begon te haken. En ik bleef haken. Twee jaar lang. Tijdens de dutjes van zoonlief, tijdens vakanties, 's avonds voor TV. In 't begin ging dat goed vooruit, nadien had ik het wat gehad en bleef het wat liggen. Maar het vieze dekentje zorgde voor voldoende motivatie (en het gezeur van mijn man ook, moet ik toegeven). En twee jaar na datum is het af: een dekentje dat assorti is met de ondertussen-niet-meer-zo-nieuwe zetel.



Ik was van plan om zo'n granny stripe deken te haken, maar kwam - gelukkig redelijk snel - tot de vaststelling dat ik dat eigenlijk niet zo mooi vond, trok alles uit en begon opnieuw. Deze keer gewone stokjes. Véél beter.



Voor mijn archief zet ik wat cijfers op een rij:
- ik gebruikte 28 bollen wol
- haakte 196 rijtjes
- elke rij bevatte 260 steken
- in totaal haakte ik dus 50.960 stokjes
- het deken is 115 cm breed
- en 145 cm lang
- en weegt bijna 1,5kg (1kg335g om precies te zijn)




Ik denk niet dat ik nog vaak aan zo'n project begin, maar ik ben wel blij met resultaat.



  

Ik wil jullie vandaag graag het geboortekaartje en de suikerbonenzakjes tonen die ik - nu bijna twee jaar geleden - maakte voor de geboorte van ons zoontje Felix. Hoewel vandaag de dag vosjes nog steeds alomtegenwoordig zijn op menig pinterest-bord, vierde het thema toch hoogtij in 2011. Dat jaar was ook het gelukkigste jaar uit mijn/ons leven: zwanger en een pracht van een zoontje dat ons ruim drie weken te vroeg, en nog nét voor de kerstdagen, kwam verrassen.

Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om voor iets kant-en-klaar te opteren. Ik moest en zou zélf het kaartje ontwerpen en zelf de suikerbonenzakjes ineen knutselen. Het wereldwijdeweb werd binnenstebuiten gedraaid op zoek naar ideetjes. En telkens weer kwam ik bij die vosjes terecht. En telkens weer bij het prachtige vossen-stofje van Monaluna.

Bon. Mijn grafische kunsten waren/zijn nog steeds van dat niveau dat het kaartje simpel gehouden moest worden. Gelukkig houd ik van simpel. Een prentje van het stofje werd ingescand en overgetekend in Illustrator. Ik zat wat met de poepers omwille van plagiaat en auteursrechten en heel die rimram, maar goed - gezien het niet voor verkoop was en er slechts een paar vrienden en familieleden dit kaartje zouden krijgen, dacht ik dat het wel kon. Voor de zekerheid paste ik hier en daar wat details aan. Ge ziet: zo enorm creatief ben ik...


Er ging wat tijd overheen voordat ik - uiteraard last-minute - overging tot de aankoop van het stofje. Daar zou ik suikerbonenzakjes van maken. En - uiteraard - was dat stofje nergens meer te vinden. Paniek. Want één keer dat ik met iets in mijn hoofd zit, moet en zal het ook zo uitgevoerd worden. Bovendien had ik geen zin in een ander kaartje. Op goed geluk mailde ik naar Vermiljoen die me vervolgens haar laatste restjes opstuurde. Allemaal kleine restjes stof die niet meer verkoopbaar waren, maar gelukkig net groot genoeg om er een aantal zakjes van te maken. Vermiljoen heeft nog steeds mijn eeuwige dank.

Ik wilde eerst iets maken à la piramidetasjes, maar daar kwam ik na een aantal proefstukjes snel van terug wegens teveel werk. Ik vereenvoudigde het concept wat en maakte ritstasjes volgens deze handleiding, maar toen ik wat opzoekwerk deed naar de prijs van ritsen, wist ik dat het iets ritsloos zou moeten worden.

Gelukkig houd ik van simpel. Eenvoudige trekzakjes werden het. Gewoon een zakje met een tunneltje en een koordje. Manlief knipte al de lapjes uit, ik stikte alles - bandwerkgewijs - aaneen. Alles werd gevuld met lichtblauwe, oranje en witte suikerbonen.


Voor de presentatie gooide ik alle zakjes in een donkerblauw bakker-valiesje, plakte ik het kaartje op de 'flap' en klaar. Gelukkig houd ik van simpel.




  

Hij stak al zo lang mijn ogen uit. Mijn scherm hing vol kwijl telkens ik hem hier zag voorbijkomen. Ik weet niet precies waarom ik zo lang heb gewacht, maar toen de heer des huizes zijn zegen gaf, én hij ook nog eens afgeprijsd stond (de kalender, niet mijn man), sloeg ik vol overgave op de winkelkar-knop.



En ja, een drie-meter-lange verjaardagskalender is er misschien wat over, maar o-o-o, hier word ik zo blij van. Enige probleem: ik durf er amper op te schrijven...

(Kalender: Papier temps van Papier Tigre)

Zeven jaar geleden vonden we het huis van onze dromen. Een huis met ziel, met een geschiedenis en - ja ook dat - héél veel werk aan. Maar goed, je bent jong, je wilt wat en je bent nog wat naïef. We gingen die klus wel even klaren. Met wat hulp van ouders ('t is te zeggen, vooral van mijn schoonvader) en vrienden kon dat toch zo moeilijk niet zijn.