We hadden hem er al een tijdje op voorbereid: dat hij grote broer zou worden. Dat ging gepaard met gesprekken over baby's die in buiken wonen en met het geruststellen dat hij zijn boterhammen niet zou moeten delen met kleine broer - tenminste niet in't begin. Dat vond hij allemaal prima. Hij zou ook een nieuwe kamer krijgen. Op de zolderverdieping. Een echte jongenskamer, met een groot jongensbed

Dat het hier wat stiller was de laatste tijd, dat had u wellicht zelf ook al ondervonden. De reden? Een klein buikbewonertje dat al mijn energie opvrat. Geen zin in een andere activiteit dan zetel-liggen. Maar kijk, vorige week werd dat buikbewonertje een huisbewonertje en hebben we er een pracht van een zoon bij. Ik stel u trots voor: Tom. Ik weet wel dat het een illusie is dat ik nu wél me

U werd er wellicht al mee doodgeslagen. Het naaiwereldje viel als een blok voor de Jacob van Zonen09 en het is volgens mij het meest geblogde broekje in het Vlaamsche land. Het is ook geen recent patroon - het lag hier al lang te lonken, maar het patroon start pas met maat 92, iets waar de korte benen van Felix wat tijd voor nodig hadden. Maar kijk, ik doe gewoon mee met de hype. Ik blog over ee

Als klein meisje was ik niet zo'n held in handwerk. Ik ging naar een echte meisjesschool (nonnen incluis) en herinner me nog de strenge zuster van wie ik handwerk kreeg. Haken, breien, naaien - ik vond het bijna even erg als turnen. Het angstzweet brak me telkens uit toen ik per ongeluk een steek (of twee) had laten vallen en ik hulp moest vragen aan de strenge zuster. Of toen ik helemaal op het

Ik begon er bijna twee jaar geleden aan. We hadden net een nieuwe zetel gekocht, het was winter en Felix was net ter wereld gekomen. Mijn man lag op een schone zondag in de zetel een boek te lezen. Niets mis mee, was het niet dat hij onder een dekentje lag. In principe ook niets mis mee, was het niet dat dat een oud, ooit-wit-maar-nu-wat-grijzig fleece dekentje was. Heb je een schone zetel, met n

Ik wil jullie vandaag graag het geboortekaartje en de suikerbonenzakjes tonen die ik - nu bijna twee jaar geleden - maakte voor de geboorte van ons zoontje Felix. Hoewel vandaag de dag vosjes nog steeds alomtegenwoordig zijn op menig pinterest-bord, vierde het thema toch hoogtij in 2011. Dat jaar was ook het gelukkigste jaar uit mijn/ons leven: zwanger en een pracht van een zoontje dat ons ruim d

Hij stak al zo lang mijn ogen uit. Mijn scherm hing vol kwijl telkens ik hem hier zag voorbijkomen. Ik weet niet precies waarom ik zo lang heb gewacht, maar toen de heer des huizes zijn zegen gaf, én hij ook nog eens afgeprijsd stond (de kalender, niet mijn man), sloeg ik vol overgave op de winkelkar-knop. En ja, een drie-meter-lange verjaardagskalender is er misschien wat over, maar o-o-o

Zeven jaar geleden vonden we het huis van onze dromen. Een huis met ziel, met een geschiedenis en - ja ook dat - héél veel werk aan. Maar goed, je bent jong, je wilt wat en je bent nog wat naïef. We gingen die klus wel even klaren. Met wat hulp van ouders ('t is te zeggen, vooral van mijn schoonvader) en vrienden kon dat toch zo moeilijk niet zijn. Mjah. In't begin is dat allemaal leuk. Afb